Oonze Iene     naar vertaling

Wiej hadn biej oons wa zeuvn keender.
keerl, t gung der joa mangs of!
Töt t oons vaar te völle wördn,
en dan scheut hee oet zien' slof.
En zoo leern wiej met de joarn
oons met blikn te verstoan,
ingewikkelde gesprekn
wördn met n haalf woord of-edoan:

Waar? Doar. Dizn? Joa. A'j... Ik? lej! Nee.
Moo! Heurt de vaar! Vaar? Noe! Joa vaar.

Vrog in t veurjoar kwam nen vrömdn
motorriejer biej oons an
met zon pötjen op zienn kop
en met zonn leern jas an.
En hee staln zich zienn motor
biej oons achter op n plas,
nöm dat pötjen van n kop
en pakn kraantn oet n jas.

Woarveur? Woarvan? Woareargns? Hoo wied?
Hoo hard? Wat kost? En wat is t oe weerd?

Joa, hee kwam veur oonze Iene
hillemoal oet 'Vriezenveen'
en hee har op dee masiene
zoo onmeundig köaldte leedn.
Vol ontzag zetn wiej um doo blej oons
in t hoes kort biej n heerd
en met n aln mooi dom kiekn
wat hee zooal har eleerd.

Wiej snapn der alns nich van.
Hee dreain met de oogn.
Was e planetoloog?
Hee wreef zich n moal an de kinbakn.
Was e kaakchirurg of zoo?
Hee staampn met de veut.
Was e seismoloog?
Hee kneep zich n moal in de oom en doo zeg e:
'O soms dan zijn ze o zo koud
en soms dan zijn ze gloeiend heet.'
Oo mien God. Wiej hadn te maakn
met zonn Iyriesn poëet.
Met dat wiej tehope kreupn
in n angstig s'il vous plaît
sprök de vaar de wieze weurde:
'Joa, dat wisselt wel eens, hè.'

Doar he'k ut! Dee oorn, zukke mooie grote oorn.
En dan wier wit, en dan wier rood,
en zoo groot, zoo groot, zoo groot, zoo groot.

's Aandersmorns gung oons vaar
fluitnd hen naar ut fabriek.
Oons moo bidn rooznkraansn
en wiej wam eens nich katholiek.
Greuts leup ik op school an 
- ik har mien hoesweark nich eleerd -
ik trök miej alleen nog an de oom
en ik heb ut oet-ebleerd:

Oonze lene hef nen vriejer! (2x)

Tekst: Fred van de Ven, Muziek: Triooo
Fred: zang, dobro;
Harm: baritonsax, mondharmonica;
René: elektrische gitaar;
Antoon Aukes: slagwerk;
Goaitsen van der Vliet: spaanse gitaar;
Michel Mulder: basgitaar

Bij Oonze Iene:
Sfeertekening van een Hengelo's gezin door de ogen van een tienjarig jongetje met ontzag voor de ongeschreven huisregels. Een in het Twents opgestelde jeugdherinnering met nogal wat dichterlijke vrijheid. De motorrijder waar de zuster van Fred verkering mee zou hebben gehad, is in 1998 met veel moeite opgespoord: hij kreeg de eerste cd uitgereikt nadat hij op een soortgelijke motor in soortgelijke kleding het café was binnengereden waar de cd ten doop werd gehouden.